Mother Theresa English School

Hey!!

Jaja, het is weer tijd voor een verhaal!

Afgelopen weken hebben vooral in het teken gestaan van de reden waarom ik in India ben, mijn afstudeerstage.
In mijn vorige verhalen heb ik verteld over de zoektocht naar een nieuwe stageschool.

Mother Theresa English School is de gelukkige. Deze school ligt in Pondicherry in de wijk Murrungapakkam.
Elke ochtend om 7.45uur vertrekken we van huis naar de bushalte. Dit is 5 minuten lopen van ons guesthouse.
De bus is elke ochtend weer een avontuur! Het is hier namelijk heel normaal om zoveel mogelijk mensen in, aan of op de bus te proppen. Als je nog in de bus past sta je hutje-mutje echt boven op elkaar. Je geeft je tas af aan iemand die zit want dan neem je minder plaats in beslag. De jongens hangen buiten de bus of zitten op het dak. De mannen zitten meestal voorin de bus en de vrouwen achterin. Je zou verwachten dat je als buschauffeur met zo'n volle bus voorzichtig rijdt en rekening houdt met het feit dat niet iedereen stabiel staat. Helaas is dit niet zo. Een buschauffeur heeft zijn rechterhand permanent op de claxon, met zijn linkerhand stuurt hij de bus behendig door het drukke verkeer. Je moet zorgen dat je stevig staat anders wordt je door de bus geslingerd. Elke ochtend staan we een uur lang in dit tafereel en 's middags weer een uur terug. Tot nu toe kunnen we de lol ervan inzien, en lachen we ons dood als iemand ons weer vraagt om door te lopen terwijl we al letterlijk op de tenen staan van degene voor ons.

Eenmaal op school aangekomen beginnen de kinderen vaak net met hun morning prayers. Alle leerlingen staan dan op het schoolpleintje. De meisjes staan aan de linkerkant en de jongens aan de rechterkant. Allemaal keurig netjes in rijen. Het hoofd van de school loopt rond om te controleren of iedereen wel goed staat.
Een leerling uit een van de hoogste Standards (groepen) staat voor de groep en laat weten welk gebed of lied er komen gaat. De kinderen dreunen alles tegelijk op. Na de prayers geeft het hoofd een toespraak. Vaak gaat dit over het feit dat je als kind je vader trots moet maken en je moeder gelukkig. Dit doe je door hoge cijfers te halen en goed je best te doen.
Als dit allemaal voorbij is marcheren de kinderen naar hun 'klaslokaal' en kan de eerste les beginnen.
Voor elk vak hebben ze een andere leerkracht. Wij hebben ervoor gekozen om in 1 klas te blijven zodat je een band kunt opbouwen met je klas. Ik sta in Standard 5 (groep 6 in Nederland). Het is een klas met 19 leerlingen en ze zitten in een lokaaltje van ongeveer 3 bij 4 meter (op de foto's kun je zien wat het begrip 'klaslokaal' hier inhoud).
De kinderen spreken allemaal erg goed engels, het enige probleem is het accent. Door het accent is het soms erg moelijk om ze te verstaan, en voor hen is het soms erg moeilijk om mij te verstaan.
Tijdens het lesgeven kan dit nog weleens tot miscommunicaties lijden, vooral als je bedenkt dat we eigenlijk in een open ruimte zitten en dat er nog 7 andere klassen indezelfde open ruimte zitten. Het accent maakt het al moeilijk om elkaar te verstaan en daar komt dan het lawaai uit de andere klassen bij. Maar tot nu toe is het lesgeven erg goed gegaan, alleen het uitleggen van iets duurt soms net iets langer dan normaal.
De manier van onderwijzen is totaal verschillend van de manier in Nederland. In Nederland zien we iedere leerling als een individu met zijn eigen kwaliteiten, hier in India vinden ze dat als alle leerlingen een les hebben gehad ze dan ook allemaal hetzelfde moeten weten. Er wordt alleen maar klassikaal lesgegeven. De leerkracht vertelt, vraagt iets aan de klas die geeft vervolgens in koor antwoord en herhaalt dit minstens 3x. Dan vindt de leerkracht dat ze het snappen en gaat hij of zij verder met de stof. Als huiswerk krijgen ze vaak belangrijke zinnen uit de tekst mee die ze letterlijk uit hun hoofd moeten leren.
Deze manier van lesgeven heeft als gevolg dat als ik een vraag stel die niet letterlijk in de tekst staat de kinderen helemaal de weg kwijt raken en niet weten wat ze moeten antwoorden.
Het idee dat het hoofd van een kind een trechter is waar je zoveel mogelijk moet instoppen, heerst hier nog steeds. De kinderen leren totaal niet zelf na te denken en zullen dus ook weinig vaardigheden ontwikkelen, iets wat in Nederland juist heel erg in opkomst is en wat al jaren heel belangrijk wordt gevonden.
Het is soms heel lastig hiermee om te gaan. Als je je eigen manier van lesgeven hanteerd snappen de kinderen er helemaal niks van, maar het is tegen mijn ideeen om in 1 les maar zoveel mogelijk informatie te verstrekken dat de kinderen letterlijk uit hun hoofd moeten leren. Naar een tussenweg hier voor ben ik nog steeds opzoek maar die gaat er zeker komen!

Een ander verschil met de Nederlandse basisscholen is dat hier lijfstraffen nog tot de orde van de dag behoren. Een verkeerd antwoord nodigt voor de leerkrachten uit om een draai aan je oor te geven, en dit gaat er niet zachtzinnig aan toe!
Doordat het schoolgebouw helemaal open is kan ik precies zien wat er in de andere klassen gebeurt. Ik zie dan ook vaak dat in de jongere Standards kinderen met een lineaal worden geslagen. De manier waarop de kinderen worden geslagen kun je geen 'pedagogisch tikje' meer noemen. Als een lerares even helemaal de orde verliest slaat ze de kinderen niet alleen met de vlakke kant van de lineaal maar gebruikt ze ook weleens de punt.
Telkens als ik dit zie springen de tranen in mijn ogen en sta ik verstijft voor de klas. Bij elk geluid dat een beetje lijkt op het slaan van een kind schrik ik open kijk om me heen waar het vandaan komt. Het is tegen al mijn principes in wat hier soms op school gebeurd.

Zoals je op de foto's kunt zien is het schoolgebouw van de school geen gebouw te noemen. Het is een oude motorgarage, er is geen elektriciteit en er is lang niet genoeg ruimte voor alle leerlingen. De school is bezig met een nieuw schoolgebouw een stukje verder wijk in. We zijn hier gaan kijken samen met Charles (het hoofd van de school). September 2006 zijn ze begonnen met het bouwen van de nieuwe school. Maar in november was het geld op en is de bouw stil gelegd. Tot op de dag van vandaag is er niks veranderd aan deze situatie en is de school op zoek naar fondsen om geld te krijgen voor hun schoolgebouw. Op de vraag of Charles een idee heeft waar het geld vandaan kan komen keek hij richting de lucht en zei dat hij hoopt dat God hem een richting in kan sturen.
De oude motorgarage waar de leerlingen nu les in krijgen moet in juni 2007 verlaten worden. De school betaald nu al geen huur meer omdat daar geen geld voor is.
Heel bizar om te bedenken dat we ons in Nederland druk maken over het aantal speeltoestellen op de speelplaats terwijl er hier een school is die een van de belangrijkste elementen van een school mist, namelijk een schoolgebouw!

Zoals je kunt lezen heb ik weer onwijs veel meegemaakt en ik zou soms zo graag even in de toekomst willen kijken wat me nog allemaal te wachten staat. Want 1 ding is zeker India is het land met de onverwachte mogelijkheden!

Tot snel weer!!
Heel veel liefs,
Renee