Het afscheid

Hey lieve allemaal,

Afgelopen weken hebben in het teken gestaan van afscheid nemen. En weer is gebleken dat afscheid nemen niet leuk is.

Tien weken heb ik samen met mijn klasje, Standard 5, een band opgebouwd. Voor hen was ik bijzonder. Niet alleen vanwege mijn uiterlijk maar ook vanwege mijn omgang met hen. Voor mij waren zij bijzonder omdat ik heel intens van hun genoten heb. Het was niet een normale stageklas, het was een stageklas die in het begin met rare ogen naar mij en mijn manier van lesgeven keken. Maar die ogen veranderden, na een aantal weken, in vreugde en vertrouwen. En dit is gebleven tot de laatste minuut dat ik op de Mother Theresa School was.

Afgelopen vrijdag heb ik ‘s ochtends een aantal huizen van de kinderen bezocht. In mn sari liep ik met een groep kinderen door de straten. We hadden ontzettend veel lol maar af en toe voelde je het afscheid naderen. Dan kreeg ik even snel een knuffel, zei een leerling dat ze nog een kamer over hadden in hun huis waar ik kon wonen, of werd er even in mijn hand geknepen.
Toen we terug op school kwamen was het lunchtijd. Met alle leerkrachten hebben we heerlijke rijst en side dishes gegeten. Er hing een stilte die het gevoel van iedereen beschreef.
‘s Middags hadden we een function. Er waren verschillende toespraken en optredens.
Tijdens deze function kwam bij mij het besef wat voor een invloed deze school, met zn kinderen en leerkrachten, op mij heeft gehad. En wat voor een invloed wij op de school hebben gehad. Nooit zal ik vergeten wat ik hier heb geleerd en nooit zal de school vergeten wat ze van ons hebben geleerd.

De school was niet het enige waar ik afscheid van moest nemen.
Na 11 weken is Pondi mijn hometown geworden, voelde Amaidi als mijn thuis en is de familie van Camille ook een beetje mijn familie geworden.
Het viel dan ook zwaar om hier weg te gaan.
Met Amma, de schoonmoeder van Camille, had ik een speciale band opgebouwd. We konden elkaar niet verstaan maar in de lange tijd dat ik in Amaidi woonden hebben we ons eigen taaltje ontwikkeld. De laatste week kwam ze elke dag even naar me toe om te vertellen hoeveel nachtjes ik nog in Amaidi was en aaide ze me even over mn hoofd.

Ook het sfeertje tussen de vrijwilligers was moeilijk om gedag te zeggen. Doordat je allemaal hele intense dingen meemaakt, ontwikkel je al snel een bijzondere band. Het feit dat zij nog allemaal een aantal weken in Amaidi blijven, en dat ik al weg ‘moest’ was raar.
Maar gelukkig kan ik hun allemaal in Nederland opzoeken!

Kortom afscheid nemen is nooit leuk…

Maar gelukkig heb ik er iets voor terug gekregen! Ik ben nu vanaf zondag aan het reizen, samen met Milou en Annejet, en het is geweldig!!!
We zijn eerst naar het zuidelijkste puntje van India gegaan, Kanniyakumari, hier kun je de zonsondergang en zonsopgang zien met 180graden zee om je heen. Erg mooi!
Vervolgens zijn we met de trein verder gegaan langs de west kust, richting Alleypey/Allapuzha.
We hebben heel de dag in de trein gezeten en het was geweldig! Door de open ramen en deuren heb je het gevoel dat je in het landschap zit. En wat voor een landschap!!
In Alleypey/Allapuzha hebben we een tocht gemaakt over de backwaters. Voor een appel en een ei hadden we een houseboat tot onze beschikking met 3 man staff ( 1 kok en twee bomers). De backwaters staan bekend om zijn prachtige natuur. Je vaart door rivieren en kleine slootjes en het enige wat je om je heen ziet zijn palmbomen, hutjes en mensen die zich voort bewegen en van alles vervoeren in hun roeibootjes. Overweldigend mooi!
Tussendoor kregen we vis met rijst, gebakken bananen en ananas. ‘s Avonds heeft de kok kreeft voor ons gemaakt.
We zijn even helemaal tot rust gekomen!

Vandaag gaan we verder richting Cochin. Ik ben benieuwd wat dit stadje te bieden heeft!

Ik hou jullie op de hoogte!!

Tot snel!! (wel raar dat ik dat al kan zeggen!!)

Heel veel liefs,
Renee