Een oase van rust!

Hoi allemaal,

Allereerst even een mededeling over de foto's, het is me gelukt om ze op internet te krijgen. Bij het bericht 'WOW!!' staan er een aantal, als je op dat bericht klikt en naar beneden gaat zie je ze vanzelf staan. Ook onder dit bericht komen er een aantal te staan. (En ja pap ik heb er heeeeel goed op gelet dat de orginele niet verkleind werden :-D)

Ik zit nu in Pondicherry te internetten. Dit is een stad vlak bij Aurovil. Aurovil is het dorp waar ons guesthouse is en waar wij dus verblijven. Onze school is in een buitenwijk van Cuddalore. Dit is ongeveer een uur rijden van Aurovil, en daarna nog 5 minuten fietsen.

Na 3,5 dag in Chennai te hebben besteed was het tijd voor ons om verder te trekken. Woensdag om 12.00uur zouden we met een taxi opgehaald worden om naar Aurovil te gaan. Als echte hollanders zaten we keurig netjes om 11.55 klaar voor het guesthouse. Tassen helemaal ingepakt, alle rekeningen betaald, klaar om te gaan...Maar na 3 dagen India waren we nog niet helemaal gewend aan de 'Indian Time'...Dit betekent dat alles op zn gemakje gaat, niks gehaast en dus ook NIKS op tijd. Toen om 13.00 de taxi voor kwam rijden waren we dan ook erg blij!

Voordat we naar Aurovil gingen moesten we nog langs het vliegtuig om 2 vrouwen op te halen. Deze 2 vrouwen kwamen uit Nederland en kwamen een project doen in Cuddalore.
Maar ook hier moesten we wachten. Het vliegtuig had een uur vertraging en voordat we konden vertrekken was de halve dag alweer voorbij. Maar we lieten ons niet kennen, we hebben heerlijk in de schaduw gezeten, een beetje rond gelopen en genoten van alle mensen op het vliegveld.

En toen begon de helse rit. Het verkeer in India is niet alleen chaos, het is ook levensgevaarlijk! En al helemaal met John achter het stuur. John is de chauffeur van BLESS (hierover later meer). John is vroeger rijinstructeur geweest en heeft dan ook erg veel zelfvertrouwen in het verkeer...En dat hebben we geweten!! Hij slingerde overal langs, zn toeter werd continue ingehouden en zelfs de andere mensen op de weg waren bang voor hem!

Toch heb ik kunnen genieten van de omgeving. We hadden tot nu toe alleen nog maar stad gezien. We keken onze ogen uit!
We reden over een kustweg, en zagen veel verwoestingen van de tsunami. Overal op straat liepen koeien, geiten, volwassenen en kinderen. En dit terwijl het verkeer voorbij raast.

Na een aantal uur kwamen we in Aurovil aan. Wat een oase van rust!!
Voordat we de grond van Camille (onze contactpersoon) mochten betreden werden we gezegend (ofzo) een schaal met wierrook en blaadjes werd om ons hoofd heen gedraaid en daarna mochten we binnen lopen.
Ons huisje is super! We hebben allemaal een eigen kamer. Er zit een wc, douche en keuken in. Echt prima! Het huis van Camille staat op hetzelfde terrein en ook is er een ander huisje waar 3 slaapplaatsen zijn. Prima dus!

Donderdag zijn we met Camille naar BLESS gegaan. Dit is een NGO (non-governmentele organisatie) die veel projecten heeft in Cuddalore en daarom heen. Denk aan: self-help groups, childcare en nog veel meer. Hier hoop ik later meer over te kunnen vertellen maar vanwege mn tijd moet ik een beetje door typen :D
Bij BLESS kregen we een rond leiding en werden we aan onze vertalers voorgesteld. Zij gaan ons helpen met onze lessen en andere zaken op school.

Hierna was het tijd om naar St. Philomena te gaan, de basisschool waar we gaan lesgeven.
De school staat in een wijk met allemaal huisjes van leem en rietendakjes. Weer een heel verschil met Aurovil of Chennai.
Toen we op de school aankwamen moesten we eerst naar zuster-overste. Met haar werden een aantal dingen besproken in het Tamil dus dat was voor ons niet helemaal duidelijk. Wat wel duidelijk was dat we geen Westerse kleding mochten dragen op de school. Ze wilde graag dat we een Sari aantrokken. Dit is een soort jurk die helemaal om je heen gewikkeld is. Maar het schijnt dat dit heel onhandig is om te dragen, en omdat we dat niet gewend zijn mochten we van haar 4 dagen een Churidar aan en moeten we 1 dag een Sari aan. Een Churidar is een jurk tot over je knieen met daaronder een broek. Aankomende 10 weken zie ik er dus op mn sexiest uit :D.
Toch vinden we het fijn dat we die kleren aanmoeten omdat je je hier absoluut niet fijn voelt in je westerse kleren. Dat zijn ze hier totaal niet gewend!

Nadat we bij zuster-overste waren geweest moesten we naar een andere zuster. Met haar werden nog eens dezelfde dingen besproken. Alles moet stapje voor stapje en 10x worden herhaald anders snappen ze het niet of komt het niet over.
Omdat we van ver moeten komen en er om 9.00uur een auto van BLESS vertrekt vanaf Aurovil kunnen we niet op tijd op school zijn, dat schijnt hier helemaal geen probleem te zijn! We beginnen met lesgeven tussen 10.30 en 11.00uur. Vervolgens geven we 3 periods les (dit kan nog meer worden). Om half 5 is de school uit en zullen wij weer terug gaan naar het BLESS kantoor, om vanaf hier met de auto terug te gaan naar Aurovil. Welke lessen we gaan geven is nog steeds niet duidelijk, dit zullen we maandag wel zien.
Wel is duidelijk welke groep we krijgen, we krijgen allemaal dezelfde leeftijdscategorie, dit is Standard 8 de kinderen hier zijn ongeveer 12-13 jaar en spreken al redelijk engels.

Nadat we klaar waren met de afspraken op school zijn we rond gaan lopen door het dorpje. We kwamen in bij een avondschool waar overdag naailes wordt gegeven aan vrouwen. Hier gingen we even binnen kijken en we werden meteen uitgenodigd voor een lunch bij iemand thuis. Ze had een heel klein huisje waar ze met heel de familie wonen, op de grond hebben we rijst gegeten terwijl we werden uitgelachen om de manier hoe wij dat deden. We hebben meteen les gekregen over hoe het wel moest!

Na de avonturen in Cuddalore zijn we naar een dorpje verder opgegaan. Een van de Nederlandse vrijwilligers heeft afgelopen weken een project gedaan met de open school. Dit is een school voor Drop-outs. Deze kinderen zijn of wees, hebben gewerkt, zijn mishandeld of misbruikt.
Met deze kinderen heeft ze een toneelstuk gemaakt over kinderarbeid. En dit toneelstuk werd opgevoerd in een dorpje om mensen bewust te maken hoe belangrijk school is. Erg jammer dat ik niet eerder wist dat deze school bestond en dat het toneelstuk over mijn scriptieonderwerp gaat.
Toen we in het dorpje aankwamen begon het VIP-gebeuren weer. We kregen ereplaatsen, wat te drinken en te eten. Ook kregen we een kadootje van kinderen uit het dorp. En dit alleen omdat we hun dorp hebben bezocht.
Het toneelstuk was erg goed en duidelijk. Toen het afgelopen was gingen een aantal kinderen vertellen over hun ervaringen met kinderarbeid. Het was in het Tamil dus we konden het niet verstaan, maar het werd voor ons vertaald en was erg indrukwekkend. Een meisje van nog geen 10jaar, denk ik, stond huilend achter de microfoon haar verhaal te doen. Ze vertelde waar ze had gewerkt, hoe lang en hoe blij ze was nu naar school te gaan.

Vandaag hebben we nog lekker een dagje vrij. We hebben vanochtend de bus gepakt naar Pondy (Pondicherry) om een sari en 2 Churidars te kopen. Je zoekt dan een stof uit die je mooi vind, en gaat er vervolgens mee naar de klerenmaker die het voor je op maat maakt.
Ik moet nu gaan afsluiten want mn sari is klaar en die moet ik op gaan halen.
Ik zal snel weer een verslag schrijven en jullie meer informatie geven over BLESS, mijn school en andere gebeurtenissen hier in India.

Heel veel liefs, Renee