India, elke dag anders!

Hey allemaal!!

Na verschillende mailtjes, telefoontjes, faxen, smsjes en vele postduiven met verzoeken voor een nieuw verhaal heb ik dan eindelijk de tijd gevonden om jullie even te updaten van al mijn belevenissen.

Ongeveer een maand geleden heb ik een week bij Bless gewerkt en heb ik bij een Indiaas gezin gelogeerd. Dit was een hele ervaring. Super leuk om eens een kijkje te nemen in het echte Indiase leven en te zien hoe de verhoudingen binnenshuis zijn.
Zo slapen man en vrouw bijvoorbeeld niet in dezelfde kamer. De man sliep in de woonkamer op een rieten matje en de vrouw had een kamer voor haar zelf. Je zou denken dat ze een geregeld huwelijk hebben, maar dit bleek niet het geval te zijn. Volgens hen was het een ‘love marriage’. Lekker romantisch!
Het is hier nog steeds de gewoonste zaak van de wereld dat je uitgehuwelijkt wordt. Een van de leraressen op mijn stageschool vertelde dat ze niet in liefde gelooft. Niemand kan meer van je houden dan je ouders. Zij kennen je door en door en kunnen dus een geschikte man voor je vinden. Als vrouw wordt je geboren om je aan te passen en hier zul je ook naar moeten leven. Het is heel bizar om dit te horen van iemand die redelijk beleerd is en op andere vlakken een heel westerse kijk op het leven heeft.

Maar goed ik dwaal af, even terug naar mijn weekje Bless/homestay.
Elke ochtend ging ik samen met Yasmine (ik sliep bij haar schoonouders in huis) naar Bless. Hier aangekomen werd het programma voor de dag bekend. Dit betekende niet dat je dag dan ook zo zou gaan verlopen, hier in India veranderd alles (maar dan ook alles) op het laatste moment.
Ik had vanuit Bless/Plan een taak mee gekregen voor deze week en verder had ik vanuit mijn scriptie ook een aantal punten opgesteld die ik wilde gaan onderzoeken.
Voor Bless/Plan heb ik onderzocht hoe de ontwikkelingen zijn van de Child Activity Centra (CAC, is voor de leeftijd van 6 tot 15 jaar). Ik heb onderzocht hoe bepaalde centra zouden kunnen verbeteren. Hiervoor heb ik gesprekken gehad met de staff, ouders, consultants en de kinderen. Uit dit onderzoek zijn zeer interessante feiten gekomen waar Bless/Plan zeker iets mee kan doen.
Voor mijn scriptie heb ik bekeken wat er in de Child Care Centra (CCC, is voor de leeftijd van 2 tot 5 jaar) en de CAC gedaan wordt aan het bijbrengen van de rechten van het kind.
Op een gegeven moment werd ik door Uma (mijn begeleidster en tolk) gevraagd om een activiteit voor te bereiden voor kinderen van de CAC over de rechten van het kind. Dus ik aan de slag, super enthousiast dat ik eindelijk een deel van mijn scriptie kon gaan uitvoeren.
Maar India zou India niet zijn als het op het laatste moment blijkt dat ze iets heel anders voor je in petto hebben.
Het ging alsvolgt: Ik loop, vol goede moed, in mijn oranje Churidar met al mijn materialen onder mijn arm de ruimte in, waar ik verwacht een groep zenuwactige kinderen aan te treffen. Op het moment dat ik de deur open doe en een stap over de drempel zet, staan er ineens 25 volwassenen op en zeggen: “Goodmorning Miss”. Verkeerde lokaal?
Ik kijk Uma verbaasd aan, waarop zij zegt: “Ok Renee, you can start your workshop now, I’ll translate..!”
Heerlijk! Dit is een van de redenen waarom India zo leuk is. Hoe kom je erbij dat je precies moet weten wat je heel de dag gaat doen?! Dat is toch saai en totaal niet spannend.
De 25 volwassenen blijken de staffleden van de CAC’s in Cuddalore District te zijn. Zij zijn speciaal naar deze workshop gekomen omdat er een mevrouw uit Nederland hun komt vertellen hoe je kinderrechten kunt betrekken in je activiteiten. Laat dit nu net mijn scriptie onderwerp zijn!
Samen met mijn vertaler en de staff hebben we gesproken over het nut van het bijbrengen van de rechten van het kind, in welke stappen je dit moet doen en heb ik een aantal activiteiten met ze gedaan.

De week bij Bless was een wereldweek. Ik heb ontzettend veel gezien (ik heb vooral in zwaar getroffen Tsunami gebied gewerkt), heel veel verhalen gehoord en heel veel geleerd.

Na deze fantastische week moest ik weer terug naar school. Elke dag proppen in de bus, elke dag horen hoe kinderen geslagen worden, elke dag je lesjes afdraaien, elke dag zweten in je Churidar, elke dag de stank van de toiletten. Het leek de Mount Everest die ik in mn eentje moest beklimmen.
Maar eenmaal op school aangekomen verdween de Mount Everest als sneeuw voor de zon. De kinderen kwamen lachend op me af, van alle kanten hoorde ik “Goodmorning Miss” en het leek zelfs alsof ik de toiletten niet meer rook. Heerlijk om weer terug te zijn!

Na school is het altijd weer leuk om terug te komen in Amaidi Guesthouse. Het is een oase van rust. Je kunt gezellig met de andere vrijwilligers praten over je ervaringen van die dag en plannen maken voor verschillende tripjes in het weekend.
Zo zat ik ook de avond dat ik een telefoontje kreeg vanuit Nederland.
“Heey Kleintje, met papa! Ben je toe aan een nieuw project?”

Lions Club De Graafschap heeft dankzij een geweldige sponsoractie een mooi geld bedrag opgehaald, er ‘was’ alleen nog geen doel.
Hier in India is op elke hoek van de straat een ‘goed doel’ te vinden, en dus ben ik opzoek gegaan naar een doel dat mij raakt.

Suna is een vrouw van eind twintig en woont samen met haar twee kinderen en haar man. in een buitenwijk van Tiruvannamalai.
5 jaar geleden is ze een schooltje gestart in haar achtertuin. Het schooltje had op dat moment een palmbladendak. Na een brand bij een school in de buurt werden de palmbladendaken verboden door de regering. Het schoolgebouwtje van Suna had ineens geen dak meer.
Vanaf dat moment zag ze hoe haar leerlingen wegbleven. Van de honderd leerlingen zijn er nu nog maar 15 over.
Deze 15 leerlingen krijgen les in haar woonkamer.
Toen ik dit verhaal hoorde ben ik naar Tiruvannamalai gegaan en heb ik een weekend doorgebracht met Suna.
Samen met haar beste vriend, Sueramaniam, hebben we plannen gemaakt om haar school weer een kans te geven.
Denk je naar India te gaan om les te geven, zit je ineens met een ingenieur te praten over de keus voor een ecosan toilet of een gewoon toilet, en of het niet verstandig is om aan waterharvesting te doen vanwege het watergebrek in het dorp.

De ingenieur heeft ondertussen de tekening en begroting gemaakt. Vandaag zijn Sunan, Sueramaniam en de ingenieur naar Amaidi gekomen en heb ik (samen met Camille) het definitieve akkoord gegeven om te beginnen.
En zo verwacht Suna het nieuwe schooljaar weer les te kunnen geven aan ongeveer 80 leerlingen.

Dit zijn even in het ‘kort’ de meest indrukwekkende gebeurtenissen van de afgelopen maand. Ik heb nog zoveel meer gedaan maar dat vertel ik wel als ik thuis ben! (de tijd vliegt! nog maar 5 weken...)

Heel veel liefs en kusjes,
Renee