"Every little body is a somebody"

Hi lieve allemaal!

Alweer twee weken 'woon' ik in Durban. Cliché maar waar: de tijd vliegt!

Tijdens de eerste week heb ik alle projecten van Be More gezien. Nadat ik in Nederland al veel gehoord had over de projecten is het heel gaaf om ze nu in het echt te zien.
Het is heel bijzonder om te zien en te horen dat de vrijwilligers echt een verschil maken voor het project.
Iedereen (zowel vrijwilligers als staff) zijn heel gepassioneerd en vol overgave zorgen ze ervoor dat het leven van een ander beetje bij beetje wordt verbeterd.
In een land met zoveel ongelijkheid. Een land dat lijdt onder haar eigen geschiedenis is het heel bijzonder te merken dat er toch altijd mensen zijn die anders zijn. Die niet kijken naar geur, kleur of afkomst. Mensen met als motto: “Every little body is a somebody”.

Mijn eerste week stond ook in het teken van wennen en aftasten. In mijn hoofd wist ik precies wat mijn doel was van mijn trip en hoe ik dat doel ging bereiken. Maar toen ik in deze miljoenen stad aan kwam bleek het toch allemaal net even ietsje anders te zijn en te gaan.
Langer dan verwacht had ik nodig om het plaatje helder te krijgen. Wie doet wat bij welk project, hoe kom ik aan mijn contacten, hoe zit de stad in elkaar maar vooral wie kan ik vertrouwen en wie niet?!

Een weekendje St. Lucia bleek de oplossing. Samen met Tamara en Anne (bezig met haar afstudeeronderzoek voor culturele antropologie) zijn we naar St. Lucia gereden. Hier hebben we gelogeerd bij Manja en Myrte (studiegenootjes van Anne).
Op zaterdag zijn we naar Cape Videl gegaan. Dit strand ligt in een Wild Park en het was echt prachtig!
Tijdens een flinke strandwandeling met Anne voelde ik me even een deelnemer van Expeditie Robinson. Het strand was verlaten, her en der een dode boom stronk, de zee strak blauw, krabbetjes die zich snel naar de zee haasten nadat ze hun eitjes hadden gelegd en een nestje jonge merels die het beeld compleet maakten. Moeder Merel waarschuwde ons even toen we te dichtbij kwamen door ons met open bek aan te vallen maar dit leek allemaal bij het schouwspel te horen.

Als echte Zuid-Afrikanen hadden we het plan opgevat ’s avonds te gaan braaien. Waarschijnlijk zagen onze buren aan ons dat wij hier niet mee zijn opgegroeid en hebben ze ons alle kneepjes van het vak geleerd. En ik moet zeggen het was erg lekker!

Zondag zijn we richting Hluhluwe gereden. Dit is een Wild Park waar de Big Five vertoefd. Toen we door het park reden op weg naar onze ranger kwamen we al heel wat dieren tegen. Zo moesten we plotseling op de rem om familie Aap voor te laten gaan en stonden Poe en Moe Rhino ons raar aan te kijken toen we langs ze reden. Samen met Bongi (Ranger) hebben we 3 uur door Hluhluwe gereden. Het is echt heel mooi en het heeft ook wel iets spannends. Iedereen is goed om zich heen aan het kijken of je een dier ziet. Soms ga je een bocht om en staat er ineens een giraffe voor je neus. Erg bijzonder.

Afgelopen week heb ik veel afspraken gehad en heb ik mijn eigen autootje op gehaald. Ja ja, ik ben in het bezit van een Volkswagen Chico. Hij is zo lelijk dat hij eigenlijk best stoer is.
Met mn raampjes open scheur ik door de prachtige landschappen. Met het zonnetje op mijn gezicht en hard meezingend met de radio voel ik me de koning te rijk.

Het gaat dus goed hier in Zuid-Afrika. Gelukkig ben ik nog lang niet op de helft en heb ik nog genoeg dagen om te genieten.

Ik hoop dat het bij jullie ook allemaal goed gaat en dat jullie goed hebben genoten van het lekkere weer!

Heel veel liefs,
Renée