Mission completed!

Wauw..

Mijn vingers zweven boven het toetsenbord. Hoe moet ik uitleggen dat je twee weken door elk uitzicht kan worden verrast, dat bergen je kracht kunnen geven, dat een loopritme meditatief werkt, dat je eerste blik op de Mnt Everest je sprakeloos maakt, de tweede je kippenvel geeft en de derde betekent dat de top niet ver weg kan zijn...

28 februari, Kathmandu Airport.
Niet geheel professioneel worden we door de security gecheckt. Onze boarding pass geeft aan dat we met de tweede flight (ongeveer 7.30u) richting Lukla zullen vertrekken. Deze tijd en boarding pass blijken echter niet meer dan een formaliteit. Willekeurig worden passagiers in de vliegtuigjes gestopt. Rond 11u zijn wij aan de beurt.

Tijdens onze wachttijd vond Ram, onze gids, dat wij wel een geschiedenislesje konden gebruiken en zo wisten wij al vrij snel dat de 'meeste' vluchten naar Lukla goed gaan en dat Tara Air haar vliegtuigjes koopt op de rommelmarkt in Europa.

Bij binnenkomst in het vliegtuigje blijkt niks gelogen. Stoelen scheef, ventilatoren kapot, noodtrap met touwtjes vast gebonden. Even schietgebedje. Enjoy your flight!

Naast het feit dat ik lichtelijk gespannen ben en de turbelentie ervoor zorgt dat het lijkt alsof je in een mislukte attractie van de Efteling zit heb ik er toch van genoten. Rakelings scheur je langs de bergtoppen met op de achtergrond de pieken van de Himalaya. Vlak voor Lukla wordt er met man en macht nog even voor gezorgt dat je ook de laatste kam haalt om vervolgens met een duikvlucht naar beneden te storten zodat je de landingsbaan in Lukla niet mist. Dan vol op de rem om de scherpe bocht richting de 'gate' te nemen en dan ben je er. In de Himalaya.

Vanaf dit moment bestaat je dag uit opstaan, ontbijten, wandelen, lunchen, wandelen, kaarten, avondeten, slapen. Tijd maakt hierbij niet uit. De hoogte is waar het om gaat.

Na 2 dagen lopen arriveren we in Namche Bazar (3440m). Zodra je boven de 3000m komt is het belangrijk dat je je lichaam aan de hoogte laat wennen. En dus hebben we een acclimatisatie dag. Vanaf dit moment zorg je er elke dag voor dat je hoog loopt en laag slaapt. Vanaf Namche mogen we maar 300m stijgen per dag.

Behalve af en toe wat hoofdpijn voel ik me tot Machermo (4470m) redelijk goed. Toch begint de hoogte steeds meer grip te krijgen op mijn lijf. Naast het feit dat je na het ontbijt alweer toe bent aan een nacht goed slapen en elke beweging in slowmotion wordt uitgevoerd, was mijn eetlust ver te zoeken en had ik continu het gevoel dat ik moest overgeven.

7 maart, Gokyo 4800m
Met 50% zuurstof in de lucht maken we ons klaar voor de laatste tocht. Gokyo Ri (5460m) is het doel. Een uitputtingsslag. Mijn lichaam is op en wil alleen nog maar slapen. Drie stappen, rusten, drie stappen, rusten...

Mijn hoofd doet niet mee in dit ritme, die draait overuren. Al 7 dagen ben ik onderweg en mijn knie heeft nog geen kick gegeven. Ik kan toch niet vlak voor de finishlijn omdraaien en teruggaan?

Terwijl alle hoogte- en dieptepunten van afgelopen jaar door mijn hoofd spelen gaat het ritme verder en komt mijn doel dichterbij.

En dan ineens ben je er, Gokyo Ri. De Mnt Everest, de Lhotse, de Nuptse, de Makalu ze liggen aan je voeten. Handen in de lucht, een stevige omhelsing, lachen, genieten, highfiven, de polonaise (het is per slot van rekening carnaval), tranen en een vreugde kreet. Het is gelukt! Mission completed!