Hakuna Matata!

Hakuna Matata, oftewel: Don't worry, be happy!

Na 4 dagen Nepal speelt deze tekst als een soort mantra door mijn hoofd. En ook al komt deze wijsheid oorspronkelijk uit Afrika (nee niet van Timon en Pumba uit de Lion King ;-) ) ook hier in Azië lukt het mij erg goed 'Hakuna Matata' als een levensmotto mee te dragen.

Toen ik afgelopen zondag, na een reis van bijna 24uur, lichtelijk vermoeid uit het vliegtuigraampje zat te staren werd ik even stil. Was het de vermoeiheid die met me speelde of waren mn lenzen troebel na zo'n lange trip?

45 minuten lang vlogen we boven Kathmandu rond wachtend op het moment dat we konden landen. Nou is het normaal dat als je in een vliegtuig zit alles buiten het raampje op Madurodam lijkt. En dus moest ik een paar keer knipperen toen ik achter de 'normale' bergtoppen een strook reusachtige witte bergtoppen zag. De Himalaya.

Wow! Ik kan je vertellen het is een indrukwekkend stel heuvels bij elkaar!

Ik merk dat het lastig te omschrijven is maar je wordt er door overvallen. Zo ontzetten hoog, groot, veel en vooral mooi!

Eenmaal buiten het vliegveld werd ik even terug geworpen naar 2007, India. De geur, het geluid, de continue aan een schakeling van korte filmpjes die zich voor mijn neus afspeelden (lees: roggelende mensen, overstekende koeien, het toeterende verkeer, bedelende kinderen, prachtige vrouwen en ga zo maar door). Tegelijkertijd is Nepal compleet anders. De bevolking is een mengelmoes van Chinees, Mongools, Tibetaans en Indiaas, de straten schoon (of ja, schoner), je ziet op iedere straathoek een monnik en er rijden geen riksja's rond.

Na één dag Kathmandu ben ik door gereisd naar Pokhara. Dit is een bustrip van ongeveer 8uur. Ondanks de sterke geur van mijn buurman, de jengelende muziek die net iets te hard stond en mijn stoel die bij elke hobbel ietsje schever ging staan betekent dat voor mij 8uur lang genieten. Het enige wat je moet doen is de juiste soundtrack op je Ipod selecteren en genieten van de film die buiten voor je wordt afgespeeld.

Eenmaal aangekomen in Pokhara stonden Marloes en Rogier op het busstation, heftig zwaaiend, op me te wachten. Heel bijzonder om even een kijkje te kunnen nemen in hun Nepalese leventje.

Ik heb met Marloes meegeholpen bij Sewa, het tehuis waar ze werkt. Heb hun Nepalese vrienden ontmoet, gegeten in de restaurantjes waar ze wekelijks komen en vandaag ga ik met Rogier mee naar één van zijn micro-krediet projecten.

Daarnaast hebben we een paar hele korte dagtrekkings gedaan. De eerste was naar de World Peace Pagoda. De eerste test van mijn knie. En ook al krijg ik 'Hakuna Matata' niet uit mijn hoofd, ik moet toegeven dat ik het toch wel een beetje spannend vond. Stel je voor dat na één dag zou blijken dat het knietje het niet trok...

Gelukkig bleek niets minder waar en klommen we als een stel berggeiten de berg op om vervolgens weer even stil te worden van het uitzicht op de Himalaya. Ook het dalen ging goed. Maar was wat zwaarder dan het stijgen. Het 'pad' waar je op loopt bestaat uit een soort ongelijke traptreden. Je bent dus continu opzoek naar balans. Maar met een tapeje om mijn knie te verstevigen en twee wandelstokken voor de balans moet dit ook zeker gaan lukken.

Natuurlijk heb ik nog veel meer meegemaakt maar dat komt zodra ik thuis ben :-)

En ook al sneeuwt het in Nederland en verlangen de meesten naar de lente vergeet niet: Hakuna Matata!!

Heel veel liefs uit het zonnige Nepal! Xx