Uganda Road
Door: Renee Boelaars
Blijf op de hoogte en volg Renée
29 September 2012 | Nederland, Utrecht
Mbarara, 17 september
We vullen onze camelbags met water en smeren de laatste sunblock op onze neus. Tijd om kennis te maken met onze buddies voor de komende tijd.
Daar staan ze, 2 Raleigh mountainbikes Uganda style. Remkabels duidelijk toe aan vervanging, derailleur vol modder schreeuwend om een drupje olie, slag in het wiel en het zadel net niet recht. Voordat de moed onze schoenen bereikt doen we onze daypacks op onze rug en springen we op onze bikes. Binnen no time fietsen we door een prachtig landschap. Welcome to the Uganda Road!
Heuvel op, heuvel af. De eerste dag staat er 60 kilometer op de planning. Op onze wielrenfietsjes in Nederland een fluitje van een cent. Terwijl we over de Uganda Highway fietsen ervaren we de voordelen van een land per fiets ontdekken. Je ziet het landschap langzaam veranderen van een 'stadskarakter' naar een glooiend landschap waar allerlei tropische vruchten worden verbouwd, gevolgd door een stuk bos of een klein 'trading center', met net iets te harde muziek.
Een fiets in Uganda heeft een andere functie dan in Nederland. Hier worden fietsen gebruikt als bananendragers, en dan niet het lullige AH trosje dat wij gewend zijn. Met al het gewicht aan hun fiets winnen ze met gemak de wedstrijdjes 'downhill-racing' van ons. Omhoog is een ander verhaal..
Twee fietsende Mzungu (blanke) meisjes zorgen voor veel bekijks en reacties. Kleine kinderen lijken een soort zesde zintuig te hebben voor het signaleren van een Mzungu. Uit alle hoeken en gaten komen ze te voorschijn terwijl wij zwetend voorbij komen. Je kan er niet omheen. Stuiterend staan ze langs de kant en zwaaien hun armpjes uit de kom. Alsof er een luchtalarm wordt aangezet beginnen ze in koor te roepen: "Mzungu, how are you, how are you, how are you?". We zwaaien vriendelijk en antwoorden met onze laatste adem: "We're fine, and you?".
Na de nodige kilometers besluiten we dat onze fietsen wat olie hebben verdiend. Langs de weg vinden we een klein fietsenmakertje. We vragen of hij olie heeft voor onze dorstige bikes. Niet geheel professioneel gaat hij met een potje olie en een stokje aan de slag. Terwijl wij kijken naar onze fietsen, is het dorp uitgelopen om ons te bekjiken. Af en toe is er een lefgozer die een praatje durft te maken, tot groot vermaak van de rest van het dorp. Na tientallen highfives en bonga's is het tijd om verder te gaan.
Terwijl de temperatuur oploopt, onze schaduw nauwelijks te zien is en de aapjes langs de weg spelen, lassen we steeds meer pauzes in. Onze camelbags worden aangevuld, bij een van de vele fruittentjes stoppen we voor een sappige ananas of grote avocado vol van smaak en bij de harde muziek delen we een colaatje voor de suiker.
Onze benen worden steeds zwaarder en het gemak waarmee we in de ochtend de heuvels trotseerden lijkt verdwenen. Bij gebrek aan een gedetailleerde kaart of een kilometerteller vragen we de locals hoe ver ons einddoel is. "You are very close" is het antwoord dat we altjid krijgen en daar pinnen we ons de volgende 5, 10, of is het toch nog 15 kilometer, op vast.
Uitgeput, hongerig en in de stroomende regen (kleinigheidje, het regenseizoen is 1 maand te vroeg... :-s) gaan we opzoek naar een guesthouse. Omdat we geen stap meer kunnen zetten ploffen we op bed neer. Wauw, wat een ervaring en dit is pas dag 1!
Liefs,
Renee
We vullen onze camelbags met water en smeren de laatste sunblock op onze neus. Tijd om kennis te maken met onze buddies voor de komende tijd.
Daar staan ze, 2 Raleigh mountainbikes Uganda style. Remkabels duidelijk toe aan vervanging, derailleur vol modder schreeuwend om een drupje olie, slag in het wiel en het zadel net niet recht. Voordat de moed onze schoenen bereikt doen we onze daypacks op onze rug en springen we op onze bikes. Binnen no time fietsen we door een prachtig landschap. Welcome to the Uganda Road!
Heuvel op, heuvel af. De eerste dag staat er 60 kilometer op de planning. Op onze wielrenfietsjes in Nederland een fluitje van een cent. Terwijl we over de Uganda Highway fietsen ervaren we de voordelen van een land per fiets ontdekken. Je ziet het landschap langzaam veranderen van een 'stadskarakter' naar een glooiend landschap waar allerlei tropische vruchten worden verbouwd, gevolgd door een stuk bos of een klein 'trading center', met net iets te harde muziek.
Een fiets in Uganda heeft een andere functie dan in Nederland. Hier worden fietsen gebruikt als bananendragers, en dan niet het lullige AH trosje dat wij gewend zijn. Met al het gewicht aan hun fiets winnen ze met gemak de wedstrijdjes 'downhill-racing' van ons. Omhoog is een ander verhaal..
Twee fietsende Mzungu (blanke) meisjes zorgen voor veel bekijks en reacties. Kleine kinderen lijken een soort zesde zintuig te hebben voor het signaleren van een Mzungu. Uit alle hoeken en gaten komen ze te voorschijn terwijl wij zwetend voorbij komen. Je kan er niet omheen. Stuiterend staan ze langs de kant en zwaaien hun armpjes uit de kom. Alsof er een luchtalarm wordt aangezet beginnen ze in koor te roepen: "Mzungu, how are you, how are you, how are you?". We zwaaien vriendelijk en antwoorden met onze laatste adem: "We're fine, and you?".
Na de nodige kilometers besluiten we dat onze fietsen wat olie hebben verdiend. Langs de weg vinden we een klein fietsenmakertje. We vragen of hij olie heeft voor onze dorstige bikes. Niet geheel professioneel gaat hij met een potje olie en een stokje aan de slag. Terwijl wij kijken naar onze fietsen, is het dorp uitgelopen om ons te bekjiken. Af en toe is er een lefgozer die een praatje durft te maken, tot groot vermaak van de rest van het dorp. Na tientallen highfives en bonga's is het tijd om verder te gaan.
Terwijl de temperatuur oploopt, onze schaduw nauwelijks te zien is en de aapjes langs de weg spelen, lassen we steeds meer pauzes in. Onze camelbags worden aangevuld, bij een van de vele fruittentjes stoppen we voor een sappige ananas of grote avocado vol van smaak en bij de harde muziek delen we een colaatje voor de suiker.
Onze benen worden steeds zwaarder en het gemak waarmee we in de ochtend de heuvels trotseerden lijkt verdwenen. Bij gebrek aan een gedetailleerde kaart of een kilometerteller vragen we de locals hoe ver ons einddoel is. "You are very close" is het antwoord dat we altjid krijgen en daar pinnen we ons de volgende 5, 10, of is het toch nog 15 kilometer, op vast.
Uitgeput, hongerig en in de stroomende regen (kleinigheidje, het regenseizoen is 1 maand te vroeg... :-s) gaan we opzoek naar een guesthouse. Omdat we geen stap meer kunnen zetten ploffen we op bed neer. Wauw, wat een ervaring en dit is pas dag 1!
Liefs,
Renee
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
